Interview

” Wij hebben uw werk gezien en vroegen ons af of u er voor voelt om door ons te worden geïnterviewd en over uw leven te vertellen. “

Deze vraag werd me begin mei gesteld en verrast stemde ik in. Opgewonden, want een conservator van het Joods Historisch Museum die mij en mijn verhaal belangrijk vindt,  dat is fantastisch.

Het interview begon op een ochtend , einde mei om elf uur. Na vieren vonden wij, de vragenstelster, de cameravrouw en  ik het genoeg. Er was veel verteld, opgenomen , gehuild en gelachen en het stond allemaal op de band.

Ze vertrokken en ik was alleen op een manier die niet prettig was. In mijn hoofd ging mijn verhaal door, het was niet te stoppen. Even raakte ik in paniek en besloot om die angst niet toe te laten.

Snel trok ik mijn zwarte jurkje uit , oude kleren aan en ging in de tuin werken.

Ik dwong mijzelf in het hier en nu met alle kracht. In de dagen die volgden had ik steeds momenten waar ik terugviel in het vertellen in mijn hoofd. Van alles was opengebroken en weer in mijn bewustzijn gekomen.

Hele episodes waren weer glashelder aanwezig, pijnen die vergeten waren kwamen te voorschijn.

De banden heb ik bekeken. De eerste met bevende handen van angst , samen met mijn beste vriendin naast elkaar voor haar laptop. Langzaam kreeg ik respect voor die vrouw die haar verhaal vertelde. Onzekerheid sloeg om in bewondering voor wat ik heb neergezet. Een document.

En nu zijn de woorden langzaam stil geworden . Het schilderij “1945 ” vond ik te zacht met de lichtblauwe achtergrond. De kinderen komen vanuit het donker meer naar voren.

Afbeelding eigen werk. Acryl op doek ( 50×70 ).