Een leven lang “5 Mei”.

Deze kinderen in mijn familie kwamen niet terug.

Het is deze dagen alsof ik in een mistige omgeving leef met flarden van helderheid. Ik zie films, documentaires, ik hoor gesprekken, lees artikelen. Allemaal bij elkaar gesprokkeld, gezeefd en wat er over blijft, daar kan ik naar kijken en voelen. Daar tussen door leef  en praat ik met mensen over andere dingen, totdat iemand mij vraagt of ik wel eens in Westerbork ben geweest.
Bijna had ik geantwoord  “als dat zo was, had je het me niet meer kunnen vragen”.
 Ik houd me in, geen sarcasme, zij bedoelt het werkelijk goed, heeft het allemaal gezien.
 Westerbork, Auschwitz, ze vertelt, ik luister, ben aangepast, ben beleefd en vertel iets over mijzelf, mijn weblog.
Dan wil ik naar huis, voor dat de klok acht slaat wil ik thuis zijn.

Eigen werk (gouaches)