Halfvol klinkt beter

Er was geen tafeltje meer vrij vanmorgen in het restaurant van het ziekenhuis en zoekend keek ze om zich heen, zich vastklampend aan de rollater. Ze was niet jong meer, maar toch ook nog niet echt oud, onze blikken kruisten elkaar en ik knikte haar toe , schoof een stoel opzij, zodat ze kon gaan zitten. Ze begon te vertellen, dat ze haar man verpleegd had en zo zichzelf had verwaarloosd, waardoor operaties aan haar knieën en heup niet meer mogelijk waren. Maar ach, vervolgde ze, er is nog heel veel leuk hoor in mijn leven. Toen ze wat later weg ging bedankte ze me dat ik zo naar haar geluisterd had.

Mijn oude nicht die naast me zat te dutten in haar rolstoel werd wakker , hoorde wat de vrouw zei, keek me plotseling aan : jij vertelt niet veel van jezelf.

Er gebeurde iets met mij, waarbij de tranen los kwamen, het was geen huilen, meer een overgave.
Ik probeerde haar te vertellen waarom ,  ze hoorde me niet , was alweer ingedoezeld naar haar eigen wereld. We hebben  samen zo gezeten,  met mijn hand op de hare, tot ik haar weer naar de afdeling terug bracht.

Aquarel : eigen werk