Brief aan jou, die de zandkorreltjes niet kon tellen.

Eigen werk

Op het scherm verschijnt een interviewster met de mededeling, dat ze  vandaag met iemand gaat praten, die de kijkers kennen uit de bla bla bla. Jij kijkt haar minzaam aan, zo ben je. Verder gaat het meisje en vraagt naar de nieuwste trends en met zachte stem, die mij aan mijn vader herinnert laat je haar de laatste modellen zien. ” Ach wat leuk, met houten pootjes “.

De houten pootjes zie ik niet, wel jou. Ze gaat over naar een ander en tot slot vraagt ze aan jou of je nog een tip hebt. “Jazeker ” En dan komt het, waarna ik verbijsterd naar het scherm staar.
 
“Ons motto is, laat je karakter zien”.

Oerstommerd die ik ben, ik heb dat niet willen zien, nooit. Altijd voor jullie opgenomen tegen iedereen, met de volgende woorden: “Als dit is wat ze nodig hebben , krijgen ze dat van mij, laat ze met rust, het komt goed. “
Wat nu, komt het goed? Als het aan mij ligt , is daar geen twijfel over.
 
Ik ben jouw moeder en ooit hebben we samen de zandkorreltjes geteld.