Weblog als therapie, je moet maar durven….

Geplaatst op 12 februari 2007 door Anne Muller

Soms is er een barrière in je leven. Hordenlopen, daar lijkt het ook wel wat op . Je neemt een aanloop en hoopt er het beste van.
 Het gevaar om met een hak ergens achter te blijven haken en een rotsmak te maken is een van je angsten. Meestal gebeurt het niet, maar net als je denkt, dat je het wel redt, lig je daar, languit, verdwaasd, de weg kwijt.

Mij gebeurde het dus, na mijn vorige bijdrage, mijn laatste horde. 
Ik heb hem genomen, kwam met beide benen op de grond, liep door alsof er niets gebeurd was.
Ik dacht, dat ik dat kon.
Toen ik (de volgende dag ) las, wat ik had geschreven kreeg ik  een black-out.

Ik kies er voor om dit te vertellen.
Hoe mijn blog verder gaat is  nog niet duidelijk, maar dat er nog  het een en ander ligt, dat is zeker.

Kunst : acryl op papier

Dit bericht is geplaatst in vkblog. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.