Donderdag, een brief voor jou….

Het is donderdag,maar  ik kom er niet omheen, dit moet gezegd worden, dit is mijn verhaal en een schreeuw naar jou.
 Ik ben je moeder, je hebt daar niet om gevraagd, , maar het feit ligt er. Jij bent mijn jongste en daar heb ik wel om gevraagd, ik wilde je met alles wat er was!

Twaalf jaar geleden geschilderd en de pijn is er nog steeds. 
Het went , dat wel, het is als een chronische aandoening, het zeurt, het steekt, ik weet, dat het er is en negeer het, zo hard mogelijk . 
Nu, vandaag,  kan ik er niet omheen, ik moet er naar kijken, van alle kanten en  wordt het me ontzettend te veel.
  Wat helpt mij alle begrip van de wereld als het mijn pijn niet vermindert? Vertel jij me dat maar eens , luid en duidelijk, dat is wat ik nodig heb. 
Jij hebt van mij de stilte gekregen, nu vraag ik iets, wat ík nodig heb. 
Dit is niet makkelijk voor mij, vergeet het, ik ben bang, wil wegduiken voor nog meer pijn….

Ik luister naar je